Vandaag weer even bijgelezen op de facebook pagina van “Zeg
stop tegen pesten.”
Het leverde me weer een dichte keel en tranen in de ogen
op. Het gaat nu om 3 anonieme verhalen.
2 vrouwelijk en een mannelijk. Verhalen van mishandeling en buitensluiten, van
pijn en eenzaamheid. Maar ook de vraag waarom….. waarom ik?? Buitenbeentje
zijn, anders zijn. Maar wat is anders, waarom ben je anders? Omdat je stiller
bent? Omdat je niet meedoet met leraartje pesten of klasgenoten voor schut zet?
Twee van de drie personen zitten nu in de situatie dat ze
zich afvragen hoe ze de situatie kunnen stoppen. De derde wilde haar verhaal kwijt en vraagt
zich af of ze ooit het angst gevoel kwijt zal raken. “Het is nu jaren terug en
het blijft me achtervolgen”!
Zo herkenbaar met mijn verhaal. Deze afgelopen week was
het wat drukker op het werk en dan merk ik dat ik zoveel moeite heb met de
werkdruk en het constante plannen. Een overblijfsel uit het verleden. Het
pleasen, harder werken dan ik eigenlijk aankon en daardoor mezelf over de kop
werken. Resultaat was dus dat ik deze week midden op een werkdag de grens een
keer had bereikt. Gelukkig lag er nog een hele simpele klus. Domweg de afwas
doen van een lunchbuffet van ongeveer 30 personen.
Er komt weer een drukke week aan. Dus weer werk plannen,
zorgen dat ik niet vergeet schoon linnen te bestellen etc. En vooral zorgen dat
ik `s avonds goed ontspan en mijn werk kan loslaten.
Ik ben Linda, 43 jaar jong en ZEG NEE TEGEN PESTEN!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten