Hoe ga je om met pesten?

In een eerdere blogs had ik al iets over het pesten in mijn schooltijd gezet. Praten hielp niet veel. Dus hoe ging ik er mee om? ……………. NIET! Ik stopte mijn gevoel weg, ik at het weg. Op de lagere school een stuk chocola na schooltijd. Ik viste een brood uit de vriezer en verstopte dat onder het bed. Vooral wit brood, heerlijk vers was zo lekker J En gaandeweg ontstond mijn eetverslaving. Ik sloot me op want mijn poppen en knuffels konden me niet kwetsen. Daardoor leerde ik niet om om te gaan met leeftijdsgenoten. En ik ging steeds meer eten, vooral chocolade. Ik ging ook pleasen, al werd dat woord toen niet gebruikt. Was mijn kleding niet goed propte ik het diep weg in de kast en droeg ik het niet meer. Toen ik 16 was en ging werken wist ik nog minder om te gaan met werkdruk, spanningen en sfeer in groepen. Was mijn werk niet goed dan ging ik harder werken, ik zie niet gauw nee als er overgewerkt moest worden.  Ik werkte mezelf over de kop en na 10 jaar nam ik afscheid van die werkplek. Na een jaartje uitzendbureaus koos ik voor een intensieve behandeling voor de eetverslaving.  Dat was niet behandeling 1 die ik had gevolgd. Maar nummer 3 of 4 al, maar ik zag dat ik meer hulp nodig had dan een uurtje per week. Dat was stap 1 van de weg omhoog. Ik kreeg meer inzicht in mezelf. Maar het was nog lang niet het eindpunt.

Door de eetverslaving was mijn gewicht ook behoorlijk toegenomen. Ik zat al over de 100 kilo en dat werkte ook niet mee voor mijn zelfbeeld. Er volgde genoeg goede dingen. Waaronder het vinden van een website speciaal voor mensen met grote maten. Toen er een beurs werd gehouden en ze kandidaten zochten voor een miss verkiezing voor grote maten schreef ik me in. Ik heb zowel in voorjaar 2003 als 2004 deelgenomen aan deze verkiezing. Ondanks dat ik anders naar mezelf was gaan kijken liep ik niet echt met zelfvertrouwen. Dus de titel won ik niet. Maar ik mocht in najaar 2003 wel meelopen met een bruidsmodeshow voor grote maten en heb nog meegewerkt aan een kledingshoot. Ik ging totaal anders naar mezelf kijken. Ik werd met deze activiteiten  mooi opgemaakt en begon mezelf te accepteren. De mensen die ik heb leren kennen destijds brachten me heel veel en mijn zelfbeeld veranderde langzaam. Het waren kleine stapjes.

Op de catwalk tijdens de Grote Maten Beurs in Rijswijk (oktober 2003)












Maar daarna volgenden steeds meer stapjes. O.a. EMDR, een zware traumatherapie om de mishandeling en de verkrachting te leren verwerken. Ik had destijds om geen pijn te voelen de gevoelens zo ver weggestopt dat ik ze niet kon verwerken tijdens de normale therapieën die ik had gevolgd. Ik noemde het zelf een ijzeren kluis met betonnen muren er omheen. Ik merkte ook dat ik niet hoefde te pleasen om vrienden te maken. Als ik gewoon mezelf was kreeg ik vrienden. En die accepteerden me zoals ik was.

Okee, ik kan nog steeds niet zeggen dat alles helemaal goed is. Ik heb soms nog vluchtgedrag, ik heb nog steeds eetbuien al eet ik niet zo makkelijk meer na een Gastric Bypass (soort maagverkleining). Maar ik groei nog steeds en ik geniet van elke stap die ik maak.

Ik ben Linda, 43 jaar en jaren gepest. Maar ze hebben me nooit klein gekregen!