Het begin: deel 2.

Eigenlijk begon het idee met een zelfmoord van 2 jonge slachtoffertjes van pesterijen. 2 mensen zinloos dood, hoe heeft het zo ver kunnen komen. Als ik deze berichten in de krant lees komt er bij mij heel veel weer boven. Ook de slechte gevoelens, de hang naar totale rust. Dus ik begrijp het als geen ander wat deze mensen hebben gevoeld. Maar ik heb het “lef” nooit gehad om zelfmoord te plegen. Want de een zal het laf noemen en ik noem het lef.  Het is niet niks om zo`n besluit te nemen. Ik denk er te veel bij na, wat doe ik mijn familie aan. En bijna nog belangrijker wat doe je de mensen aan die je er bij betrekt. De machinist van de trein, de hulpverlener die je moet helpen.

Maar deze zelfmoorden zetten me ook op andere manieren aan het denken. Ik ben nu bijna 44 en ik was een jaar of 9 toen bij mij het negeren en pesten begon. Is er in die 35 jaar niets veranderd. Elke keer als er wat in het nieuws komt zie je verhalen van pestprotocollen, speciale lessen op school en ga zo maar door. Ook nu na Fleur en Tim staan de kranten weer vol en worden er hele TV uitzendingen aan gewijd. Houd het dan nooit op.

Ik zeg vaak dat ik het heb verwerkt. Maar toch merk ik dat na elke TV uitzending, elk krantenbericht dat er nog pijn zit. Dat ik nog gedrag heb wat me herinnerd aan vroeger. Vluchten, de stilte opzoeken, kritiek ontlopen. Zal dit gevecht eeuwig doorgaan? Ik ben al zo mega gegroeid! Ik trek meer mijn eigen plan. Geef mezelf complimentjes als iets goed gaat wat voor mij lastig is. Accepteer MEZELF meer en meer. En dacht de pijn uit mijn jeugd, tiener en twenter jaren te hebben verwerkt. Dat het een plaatsje te hebben gegeven. Maar nee hoor. Zolang het nieuws bol blijft staan van pesten, mishandelen en kwetsen denk ik dat elke keer bij mij diep betonnen kluis wat verder open gaat en ik blijf loslaten. De pijn, de woede en misschien ergens ver weg ook wel een stukje wraakgevoelens.

En heel misschien helpt dit blog me weer een stapje verder met alles los te laten en de pijn en eenzaamheid van vroeger een plekje te geven.

Ik ben Linda, bijna  44 jaar en ben niet gebroken, ik ben alleen maar sterker geworden door alles!