Blijven praten

Vandaag op mijn werk een gesprekje gehad met een hele jonge collega die ik maar zelden echt zie. Want 16 jarigen werken bij ons eigenlijk alleen in de vakantie of de weekenden, door de week zitten ze op school. Hoe weet ik niet meer maar ik had een opmerking gemaakt over mijn pestverleden. Daar kwam hij toen we even stonden uit te blazen op terug. "Werd jij vroeger dan gepest??? " Uit de toon kon ik opmaken dat hij erg verbaast was. Ik loop met zoveel zelfvertrouwen op mijn werk rond schijnbaar dat hij het niet kon geloven dat ik een gepest kind was. Er zijn oudere collega`s die zien dat ik niet altijd zo vol zelfvertrouwen ben. Maar ja, hij is net zestien geloof ik. Waar hij vooral van schrok was het verhaal dat ik meerdere keren in mekaar was geslagen en anonieme dreigbrieven kreeg. "Welke school zat je toen? " "Op mijn school werd er altijd snel gereageerd op pesten, er werd streng opgetreden"
Ik reageerde toen terug dat het niet altijd werkt. Dat als de pesters/ de klas erop wordt aangesproken dat het soms averechts werkt. Dat kinderen het als klikken zien. En het pesten soms erger wordt.

Hij gaf ook nog aan dat hij nooit was gepest maar ook nooit had gepest :-) Op zijn leeftijd was ik al fulltime aan het werk. Werd ik weliswaar niet meer bewust gepest. Maar ik had nooit om leren gaan met mensen en ik stond toch een beetje buiten de groep. Er werden wel andere mensen "gepest"  en daar deed ik niets tegen. Want hoe kom je voor een ander op als je dat al niet voor jezelf kan. Dus je blijft stil zitten, voelt je ongemakkelijk en houd je op de achtergrond. Ik was volgens mijn collega`s sjacherijnig en niet gezellig. Maar ik werkelijkheid wist ik er gewoon niet mee om te gaan. Ik wist niet hoe ik mee kon doen, wilde met plagen en roddelen ook niet mee doen.
Dus ik was de grijze muis op de achtergrond en heel soms zagen ze een klein beetje van een andere IK. O.a. toen ik weer eens een keer spanningsmigraine had onder werktijd en 2 soorten tabletten met coffeïne had geslikt. En ik dus een beetje high was en wel erg vrolijk volgens mijn collega`s.

Ik heb inmiddels een stukje eigen ik gevormd. Maar toch blijf ook ik last houden van het pestverleden. Een puntje blijft bijvoorbeeld kritiek. Krijg ik gewoon te horen dat ik iets ben vergeten op mijn werk en dat ik dat de volgende keer in de gaten moet houden. Dan wordt het een rode kop, schiet ik in de verdedigingsmodus en kan er van wakker liggen. Geen kritiek maar een opmerking en toch komt het nog hard aan en zal ik er alles aan doen om het te voorkomen. Dus PLEASEN!!!

Ik ben Linda, 43 jaar jong en blijf doorgaan.