Verdrietige verhalen op de “Zeg stop tegen pesten” facebook pagina.

Vandaag weer even bijgelezen op de facebook pagina van “Zeg stop tegen pesten.”

Het leverde me weer een dichte keel en tranen in de ogen op. Het gaat nu  om 3 anonieme verhalen. 2 vrouwelijk en een mannelijk. Verhalen van mishandeling en buitensluiten, van pijn en eenzaamheid. Maar ook de vraag waarom….. waarom ik?? Buitenbeentje zijn, anders zijn. Maar wat is anders, waarom ben je anders? Omdat je stiller bent? Omdat je niet meedoet met leraartje pesten of klasgenoten voor schut zet?

Twee van de drie personen zitten nu in de situatie dat ze zich afvragen hoe ze de situatie kunnen stoppen.  De derde wilde haar verhaal kwijt en vraagt zich af of ze ooit het angst gevoel kwijt zal raken. “Het is nu jaren terug en het blijft me achtervolgen”!

Zo herkenbaar met mijn verhaal. Deze afgelopen week was het wat drukker op het werk en dan merk ik dat ik zoveel moeite heb met de werkdruk en het constante plannen. Een overblijfsel uit het verleden. Het pleasen, harder werken dan ik eigenlijk aankon en daardoor mezelf over de kop werken. Resultaat was dus dat ik deze week midden op een werkdag de grens een keer had bereikt. Gelukkig lag er nog een hele simpele klus. Domweg de afwas doen van een lunchbuffet van ongeveer 30 personen.

Er komt weer een drukke week aan. Dus weer werk plannen, zorgen dat ik niet vergeet schoon linnen te bestellen etc. En vooral zorgen dat ik `s avonds goed ontspan en mijn werk kan loslaten.

Ik ben Linda, 43 jaar jong en ZEG NEE TEGEN PESTEN!

Wat doet de wereld tegen pesten!

Nu ik zo aan het bloggen ben zie ik steeds meer plaatjes en websites over pesten langskomen. Websites die in het teken staan van pesten. Op facebook zie ik elke week meerdere plaatjes langskomen bij mensen in mijn vriendenlijst. Omdat ik ook aan het kijken ben hoe ik mijn weblog meer naar buiten kan brengen google ik op websites en dan kun je er ook genoeg vinden. Van praktijken van psychologen, scholen die websites opzetten, stichtingen en instanties die hulp bieden. En ga zo maar door.

Pesten is een hot item geworden. Maar toch blijf ik me soms afvragen of alles wel helpt. Op facebook wordt er genoeg gedeeld en geliked. Overal staan er stukken in kranten, op teletekst en op internet. Maar krijgen we dan alleen de slechte verhalen en ervaringen te zien. Overal lees je schrijnende verhalen. Mensen die het vechten moe zijn. Die zoveel pijn hebben en niet meer weten wat ze er aan kunnen doen. Mensen die zolang zijn gepest dat het hun hele leven heeft beheerst en ze niet meer normaal kunnen functioneren in de wereld. Straatvrees hebben of via begeleid werken projecten moeten werken omdat ze niet meer onder druk kunnen werken. Zijn er cijfers, zijn de beelden vertekend omdat we alleen de nare verhalen in de pers zijn. Wie zal het zeggen. Voorlopig blog ik door en hoop een paar mensen te bereiken. Maar als de zelfmoord verhalen in de kranten al niet helpen……….

 

Een paar websites over pesten:

http://pesten.startpagina.nl/

http://www.bobvandermeer.info/

http://www.aandachtvoorpesten.nl/

http://www.pestweb.nl/

https://www.facebook.com/Zegneetegenpesten

 

Ik ben Linda, 43 jaar jong en blijf strijden tegen pesten.

Hoe ga je om met pesten?

In een eerdere blogs had ik al iets over het pesten in mijn schooltijd gezet. Praten hielp niet veel. Dus hoe ging ik er mee om? ……………. NIET! Ik stopte mijn gevoel weg, ik at het weg. Op de lagere school een stuk chocola na schooltijd. Ik viste een brood uit de vriezer en verstopte dat onder het bed. Vooral wit brood, heerlijk vers was zo lekker J En gaandeweg ontstond mijn eetverslaving. Ik sloot me op want mijn poppen en knuffels konden me niet kwetsen. Daardoor leerde ik niet om om te gaan met leeftijdsgenoten. En ik ging steeds meer eten, vooral chocolade. Ik ging ook pleasen, al werd dat woord toen niet gebruikt. Was mijn kleding niet goed propte ik het diep weg in de kast en droeg ik het niet meer. Toen ik 16 was en ging werken wist ik nog minder om te gaan met werkdruk, spanningen en sfeer in groepen. Was mijn werk niet goed dan ging ik harder werken, ik zie niet gauw nee als er overgewerkt moest worden.  Ik werkte mezelf over de kop en na 10 jaar nam ik afscheid van die werkplek. Na een jaartje uitzendbureaus koos ik voor een intensieve behandeling voor de eetverslaving.  Dat was niet behandeling 1 die ik had gevolgd. Maar nummer 3 of 4 al, maar ik zag dat ik meer hulp nodig had dan een uurtje per week. Dat was stap 1 van de weg omhoog. Ik kreeg meer inzicht in mezelf. Maar het was nog lang niet het eindpunt.

Door de eetverslaving was mijn gewicht ook behoorlijk toegenomen. Ik zat al over de 100 kilo en dat werkte ook niet mee voor mijn zelfbeeld. Er volgde genoeg goede dingen. Waaronder het vinden van een website speciaal voor mensen met grote maten. Toen er een beurs werd gehouden en ze kandidaten zochten voor een miss verkiezing voor grote maten schreef ik me in. Ik heb zowel in voorjaar 2003 als 2004 deelgenomen aan deze verkiezing. Ondanks dat ik anders naar mezelf was gaan kijken liep ik niet echt met zelfvertrouwen. Dus de titel won ik niet. Maar ik mocht in najaar 2003 wel meelopen met een bruidsmodeshow voor grote maten en heb nog meegewerkt aan een kledingshoot. Ik ging totaal anders naar mezelf kijken. Ik werd met deze activiteiten  mooi opgemaakt en begon mezelf te accepteren. De mensen die ik heb leren kennen destijds brachten me heel veel en mijn zelfbeeld veranderde langzaam. Het waren kleine stapjes.

Op de catwalk tijdens de Grote Maten Beurs in Rijswijk (oktober 2003)












Maar daarna volgenden steeds meer stapjes. O.a. EMDR, een zware traumatherapie om de mishandeling en de verkrachting te leren verwerken. Ik had destijds om geen pijn te voelen de gevoelens zo ver weggestopt dat ik ze niet kon verwerken tijdens de normale therapieën die ik had gevolgd. Ik noemde het zelf een ijzeren kluis met betonnen muren er omheen. Ik merkte ook dat ik niet hoefde te pleasen om vrienden te maken. Als ik gewoon mezelf was kreeg ik vrienden. En die accepteerden me zoals ik was.

Okee, ik kan nog steeds niet zeggen dat alles helemaal goed is. Ik heb soms nog vluchtgedrag, ik heb nog steeds eetbuien al eet ik niet zo makkelijk meer na een Gastric Bypass (soort maagverkleining). Maar ik groei nog steeds en ik geniet van elke stap die ik maak.

Ik ben Linda, 43 jaar en jaren gepest. Maar ze hebben me nooit klein gekregen!

Zijn pesters zelf een slachtoffer?

Als je met mensen, hulpverleners of de zogezegde deskundigen praat over je pest verleden/ heden krijg je nog wel eens te horen: “pesters zijn zelf zielig”  “Ze pesten omdat ze zelf onzeker zijn. “  Ik vraag me wel eens af of dat nog wel op gaat in deze tijd. Alle media staat bol van de verhalen over pesten. Pesten op school, homopesten, scheidrechters mishandelen. Iedereen weet wat er gebeurd. Mensen hebben de laatste paar maanden zelfmoord gepleegd. Mensen overlijden na een mishandeling. Mensen voelen zich gedwongen om te verhuizen.  Of net zo erg, durven hun huis niet meer uit. Hoe ver moet het gaan? Sinds wanneer worden mensen die eigenlijk iemands dood mede helpen veroorzaken, al is het indirect, ineens slachtoffer? Moeten we hun zielig vinden?

Ik ben zelf slachtoffer van een verkrachting, ik was destijds 12 jaar.  Dat valt dus onder pedofilie. Ik ben jarenlang gepest, in die tijd 2 keer mishandeld door de pesters. Ik heb in die ruim 30 jaar nog nooit iemand aangeraakt. Hoezo het wordt door je verleden bepaald?   Ik heb in al die jaren dat ik bij de hulpverlening liep veel verhalen gehoord, lotgenoten gesproken. Ik heb nog nooit met iemand gesproken die zelf  zulke wraakgevoelens had dat ze de neiging hadden om te gaan pesten.  De meesten kwamen er ronduit vooruit dat er een eind aan moest komen.

Dus hoe komt het dat er zo makkelijk wordt gezegd over daders dat ze zelf slachtoffer zijn?   

 

Ik ben Linda, 43 jaar, gepest maar geen pester!       

 

De plaatjes die ik gebruik komen van internet. Vaak ik het lastig om de orginele maker te achterhalen. Mocht ik een plaatje gebruiken war ik niet mag gebruiken mail me gerust.         

Helpt een gesprek met de pestkoppen: Ja of Nee?

Helpen antipestprotocollen en gesprekken nu echt. Mijn ervaringen zijn van 30 jaar terug en zijn in mijn ziel gebrand. De dag na zo`n gesprek met de wederzijdse ouders terugkomen op school en me voor mijn gevoel door een haag van hoon heen banen naar de schooldeur, je hebt geklaagd bij pappie en mammie. Of een gesprek met de klassenleraar en klasgenoten en dan na een week of twee er achter komen dat het heel snel weer bij het oude is. Vooral het eerste heb ik ervaren als erg pijnlijk.

Ik ben erg benieuwd naar ervaringen van andere mensen die gepest zijn. Of misschien hoe mensen die zelf ooit mensen gepest hebben. Hoe hebben jullie het ervaren.

Laat je reactie hieronder achter. Maar houd het wel netjes. J

Ik ben Linda, jaren lang gepest maar heb me nooit weg laten pesten!

Het begin: deel 2.

Eigenlijk begon het idee met een zelfmoord van 2 jonge slachtoffertjes van pesterijen. 2 mensen zinloos dood, hoe heeft het zo ver kunnen komen. Als ik deze berichten in de krant lees komt er bij mij heel veel weer boven. Ook de slechte gevoelens, de hang naar totale rust. Dus ik begrijp het als geen ander wat deze mensen hebben gevoeld. Maar ik heb het “lef” nooit gehad om zelfmoord te plegen. Want de een zal het laf noemen en ik noem het lef.  Het is niet niks om zo`n besluit te nemen. Ik denk er te veel bij na, wat doe ik mijn familie aan. En bijna nog belangrijker wat doe je de mensen aan die je er bij betrekt. De machinist van de trein, de hulpverlener die je moet helpen.

Maar deze zelfmoorden zetten me ook op andere manieren aan het denken. Ik ben nu bijna 44 en ik was een jaar of 9 toen bij mij het negeren en pesten begon. Is er in die 35 jaar niets veranderd. Elke keer als er wat in het nieuws komt zie je verhalen van pestprotocollen, speciale lessen op school en ga zo maar door. Ook nu na Fleur en Tim staan de kranten weer vol en worden er hele TV uitzendingen aan gewijd. Houd het dan nooit op.

Ik zeg vaak dat ik het heb verwerkt. Maar toch merk ik dat na elke TV uitzending, elk krantenbericht dat er nog pijn zit. Dat ik nog gedrag heb wat me herinnerd aan vroeger. Vluchten, de stilte opzoeken, kritiek ontlopen. Zal dit gevecht eeuwig doorgaan? Ik ben al zo mega gegroeid! Ik trek meer mijn eigen plan. Geef mezelf complimentjes als iets goed gaat wat voor mij lastig is. Accepteer MEZELF meer en meer. En dacht de pijn uit mijn jeugd, tiener en twenter jaren te hebben verwerkt. Dat het een plaatsje te hebben gegeven. Maar nee hoor. Zolang het nieuws bol blijft staan van pesten, mishandelen en kwetsen denk ik dat elke keer bij mij diep betonnen kluis wat verder open gaat en ik blijf loslaten. De pijn, de woede en misschien ergens ver weg ook wel een stukje wraakgevoelens.

En heel misschien helpt dit blog me weer een stapje verder met alles los te laten en de pijn en eenzaamheid van vroeger een plekje te geven.

Ik ben Linda, bijna  44 jaar en ben niet gebroken, ik ben alleen maar sterker geworden door alles!

Het begin: Een idee!

Ik loop al een aantal jaren met een idee om een boek te schrijven over mijn reis naar levensgeluk. Over de ontmoetingen met mensen in de loop der jaren die me bewust en onbewust hebben geholpen op mijn levenspad. Na al die jaren van knokken was er ook een gevoel van: ik wil mensen helpen, ik wil zorgen dat andere mensen dit niet gebeurd. Helaas weet ik ook dat het onmogelijk is om mensen te beschermen tegen pesterijen. Tegen kwetsen, lichamelijk geweld etc.  

Maar ook proberen de ogen te openen van mensen: kwetsen en schelden doet wel degelijk pijn. En soms kan die pijn zo erg worden dat het je de rest van je leven beheerst. Soms zo erg dat je zou willen dat alles over was, je rust had. En heel soms komt het zo ver dat mensen die rust daadwerkelijk zoeken en zelfmoord plegen.

Nu heb ik wel vaker stukjes geschreven, voor de wijkkrant, clubblad, personeelsblad. En hebben mijn man en ik meerdere door mij geschreven vakantieblogs online staan. Maar die stukjes zaten soms vol fouten en werden vaak nagelezen door andere mensen. Dus het boek kwam af en toe naar voren op de laptop, dan schreef ik weer een stukje, las oude stukken over en bracht verbeteringen aan. Maar het boek, nog steeds niet af, staat nog steeds op de PC en ik heb het lef nog niet gehad om het te delen met andere mensen en te kijken of het wat wordt. Maar toch blijft er een stukje in mijn leven die iets voelt voor levenscoach, sparringpartner en helper. Na zelf te zijn geïnterviewd voor een weblog voor wondervolle mensen voelt een blog ook wel goed. Maar dan niet over overgewicht en  alle vooroordelen die daarbij horen. Maar meer over pesten, kwetsen en wat er kan gebeuren met de vechters die doorgaan met overleven.

Dus bij deze mijn eerste blog.

Ik ben Linda, 43 jaar jong en overleef al sinds mijn 9^e een leven met kwetsen en pijn.